Μέρες αργές κι ατέλειωτες, με ελπίδα και υπομονή.
Ιδρώτας, κάματος κι ανεμελιά με γλυκόπικρες θύμησες
Τήρα!
ο κάμπος των χρυσών σταχυών προβάλει εμπρός μου!
Ο πλατύς ίσκιος των πλατάνων, κι οι Κήρες συνομιλούν ατέρμονα, μυστικιστικά με το νερό του Νηλέα.
Η κίνηση, λικνίζεται αέναα, μ΄ άντρες , γυναίκες και παιδιά .
Οι βραγιές γίνονται ζώσες γειτονιές και τα δρεπάνια, έτοιμα να κατακόψουν το βιός της μάνας γης.
Στον καθάριο Ευβοϊκό ουρανό , πουλιά - μύστες, χαιρετούν την πλάση.
Ξεπροβοδίζοντας.. τη νοσταλγία του παλιού καιρού, που φαίνεται μέσα από τη λάμψη του κίτρινου καμβά.
Νάτος , ο Ιούνης ο Θεριστής !
Τώρα το τραγούδι και το πάθος γίνονται ένα ... θεριεύουν!
Ένας μοναδικός χορός μέσα στο χρόνο.
Το πήλινο λαγήνι, από τ΄ δικό μας χούμα,
δίνει ζωντάνια και πνοή!
Σε αυτόν τον πίνακα δεν λείπουν και τα Καματερά.
Που τρέφονται και αυτά αργά – αργά κοιτώντας τον ήλιο και τις φυλλωσιές.
Τώρα όμως... ο δικός μου Ιούνης δεν υπάρχει πιά.
Ούτε ο κόσμος που κυμάτιζε αγνός πάνω του.
'Έμεινε ο Βορέας μόνος να αναμοχλεύει τη θύμηση των αθώων παιδικών μου χρόνων .
Με μια ερώτηση κι ευχή.
Θα ρθει ξανά;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου